Hipokrates, jako pierwszy, ogłosił, że wszelkie niedyspozycje ludzkiego organizmu są zjawiskami naturalnymi i podważył ówczesną doktrynę, która głosiła, że choroby są karą zsyłaną ludziom przez bogów, co po zapoczątkowało oddzielenie sztuki medycznej od religii i przejście od ślepej wiary do nauki. Wcześniej, gdy ludzie zachorowali lub doznali urazów, zwykle szukali pomocy i pocieszenia u kapłanów, składali ofiary i modlitwy do różnych bogów lub mitycznych stworzeń, w tym Apolla, Artemidy, Eileithyi – bogini porodu i centaura Chirona. Dzięki Hipokratesowi opieka nad chorymi i cierpiącymi w starożytnej Grecji przeszła rewolucję. Pacjenci zaczęli mieć dostęp do bardziej naukowych metod leczenia, opracowanych i propagowanych przez rosnącą liczbę szanowanych autorytetów filozoficznych oraz medycznych.

Wiele wzmianek, jakie można odnaleźć w tekstach źródłowych wskazuje na to, że w czasach starożytnych wyspa Kos była dużo bardziej znana, a na pewno bardziej uznana, niż dziś. Dawniej myśl ludzka, dokonania naukowe, osiągnięcia, sztuka czy szlachetne produkty o wyjątkowych walorach i jakości cieszyły się sławą i były wysoko cenione, nie tylko pod względem ich wartości materialnej, ale również wielkiego szacunku, dla ludzi, którzy owe dobra i myśli nowatorskie tworzyli. Wyspa Kos była domem dla wielu wybitnych postaci w tamtych czasach, niewątpliwie jednak na ich tle wyróżnia się urodzony tu Hipokrates (460-370 pne.), który dzięki swemu umiłowaniu do nauki oraz pasji do zgłębiania wiedzy, wszechstronnemu postrzeganiu rzeczy i zjawisk, po dzień dzisiejszy uznawany jest za „ojca medycyny nowożytnej”. Nie ma zbyt wielu udokumentowanych faktów dotyczących zwykłego, codziennego życia Hipokratesa. O nim, jako o człowieku, wiadomo niewiele, jednak niektóre biografie z czasów rzymskich podają, że był synem zamożnego lekarza, Heraklidesa, kapłana Asklepiosa wywodzącego się z rodu potomków Heraklesa. Jego matką była Praksitea, pra pra prawnuczka Asklepiosa, w dziewiętnastym pokoleniu, a więc z punktu widzenia przekazywania tradycji, pochodziła z rodu Asklepiadów predestynowanych do kontynuacji idei, którym patronował bóg zdrowia.  

Hipokrates dużo podróżował, nie tylko po kraju praktykując medycynę w Grecji kontynentalnej, ale także po Egipcie i Libii. We wszystkich tych miejscach dał się poznać zarówno jako wykwalifikowany lekarz, jak i nauczyciel. Ostatecznie, pozostając wiernym swym przekonaniom o roli nauki w procesie uzdrawiania, Hipokrates założył szkołę medyczną na Kos, około końca V wieku pne., gdzie propagował rolę obserwacji oraz badania rzeczy i zjawisk, a także holistycznego podejścia do procesu leczenia. Wdrożenie tej koncepcji ostatecznie doprowadziło do oddzielenia sztuki medycznej od religii, a tym samym pieczę nad chorymi od kapłanów zaczęli przejmować kształceni w kierunku medycznym lekarze. Hipokrates w swej szkole uczył uważnej obserwacji, rozpoznawania objawów i wyciągania logicznych wniosków prowadzących do odnalezienia przyczyny choroby. Tak zapoczątkował metodę zwaną diagnostyką w procesie leczenia. W odróznieniu od myśli, jakiej hołdowała konkurencyjna szkoła medyków w niedalekim Knidos, Hipokrates był orędownikiem całościowego podejścia do pacjenta, nie skupiał się na pojedynczym, niedomagającycm organie. Nie oddzielał duszy od ciała, traktując obie sfery z tą samą starannością. Podkreślał rolę ruchu, zdrowej diety, odpoczynku, roli środowiska naturalnego, szeroko pojętej równowagi w życiu jako czynników mających ogromny wpływ na ogólny dobrostan człowieka. Nowatorskie podejście Hipokratesa spotkało się z dużym zainteresowaniem i okazało się godne filozoficznej refleksji. Platon, który dość wcześnie zwrócił uwagę na Hipokratesa i jego teorie, oświetla w swych dziełach etyczne implikacje i odpowiedzialność, jakie związane są z praktykowaniem medycyny, a także ważną wzajemną zależność między zdrowym ciałem a zdrowym umysłem.  (Timaeus 88b).